یک نوک پا آمدم که کامنتها را ببینم و بروم ! کامنت دانی زین پس باز است و تائید نمی خواهد. از تمام دوستان صمیمانه ممنونم. من می روم ... وقتی آدمی می گوید من می روم یعنی شاید برگشت. آن که رفت از او هیچ خبری نشد.
...
ای نا امیدی ناب ! ای شب ! ای تاریکی یکدست ! ای ژرف ... تو را چنان ستایش می کنم که تا کنون هیچ کس امیدش را نیز این چنین ستایش نکرده باشد.
به راستی دوستان !
چه کس امید و ناامیدی را برایمان داوری کرده است ؟ آن دروغ گو
چه کس امید را برایمان ساخته است ؟ آن فریب کار
چه کس ناامیدی را نکوهیده است ؟ آن یک چشم ! .... بگذریم دوستان ! که از اینها باید گذشت ...
من به شما می گویم ، وقتی که امید را جز فریب و سراب ، ره به جایی نیست ، آیا ناامیدی ِ ناب از آن به نیست ؟
با تو می گویم ...
آیا تاکنون ناامیدی ناب را گریسته ای ؟ آیا آن را با همه ی وجودت لمس کرده ای ؟ آیا خود به امواج دریای بی کرانه سپردن را زیسته ای ؟ آیا پروازی زیبا در آسمان ِ آبی بی پناه را تجربه کرده ای ؟
آه ای بزرگترین امیدم !
ای نا امیدی پرشور فرهاد در بیستون ! ای ناامیدی ناب گوژپشت نتردام ِ عاشق کولی زیبا ! ای ناامیدی مطلقی که از آخرین نگاه سهراب به رستم می بارید .... ای به حرکت در آورنده ! من تو را نه با امیدهای واهی و پوچ و پست ِ بسیاران و نه با ناامیدی ِ سطحی و ریاکارانه ی عوام ِ همزمان عوام فریب ، قیاس نمی گیرم !
"که آن چه ژرف است بباید تا بلندای من به بر آید "
و تو دیگری هستی ! ای ژرف ! ای عصاره ی خالص امید ، ای ناامیدی ناب ! ای تو که من را خالق کرده ای !
امید خود را بالاتر از من می بیند و اما تو من را خالق کرده ای و چه تحفه ای از این والاتر ؟
ای تو که من را شاعر کرده ای و من نقش می زنم تو را بر برگهای سپید با کلمات ، ای بزرگ ! کاش کلمات پیش سروِ قامتت کم نیاورند... ای ژرف ! کاش کلمات را یارای نشان دادن عمق تو بود ... که نیست ... خلقی دیگر بباید ! شایسته تر ...
آه ناامیدی ! تو را در آن زمان دوست تر می دارم که مردانه مرا از پای می افکنی ... ای شراب تلخ ...
از پای افکندنت را دوست می دارم ، که من را بر پا می کند ، اگر باشکوه نمیراند !
ای شوکران ِ مرد افکن و مردساز ... تو را از آن رو که راستی دوست می دارم .... که آن مرد که تو می سازی راست است و آن مرگ که تو آن را نشان می دهی ، مردانه !
آری !
امید سراب است ، و ناامیدی بی آبی و هلاکی ، و تو دریایی !
دریایی که یا مرا غرق می کنی و یا تنگ به آغوش بی نهایتت می کشانی ام ...
دریای بی انتهای وجودم ! ای ناامیدی ناب ! تو را می ستایم.
آی ! دور شوید از من ای اوهام و دروغ ها و فریب ها و خطاهای بشری ... دور شوید از من ... تو بمان ای ناامیدی ِ ناب ! تو بمان.
واقعا زیبا بود..مرسی
موفق باشید
من و خاهرم همیشه یه شعار داشتیم اون قدیما بین خودمون دو تا
می گفتیم: نا امید و نامنتظر باش.
در حرکت و به راه باشیم ... هر چه هستیم ناب باشیم !
چه جالب...
این روزها منم به همین فکر می کنم ...حرکت .........مال من از مرگ نشات می گیره که برام سیاهچاله است
مضمون پست جدید م هم همینه
برقرار باشی همشهری
سیاهچاله ... نیستی ِ زمان ...
قشنگ نوشتی خیلی ولی چرا اینقدر تلخ شدی این روزها؟!
زنده باش
امید هیچ موجزی ز مرده نیست ... زنده باش !
ناامیدی ناب را زار زده ام !و تمام آنهائی را که گفتی تجربه کرده ام ... اما باید تا زمانی که زنده ام ، زنده باشم !
موضوعی که من مدتهاست دارم بهش فکر می کنم.
سلام ببخشید شما چرا می نویسی پاک می کنی؟ الان این پست می مونه یا باز هم پاک میشه؟
نمی دانم ! شاید برای آن نوشته ها یک روز کفایت می کرد ... شاید هم نوشتن آنها در وبلاگ اشتباه بود ... خوشبختانه قصد برداشتن ِ این پست را ندارم
...
...
...
...
آیا برای نقطه های نا امید از جواب هم جوابی داری داداشی ؟
جواب نقطه چین از قدیم نقطه چین بوده ...
سلام دوست خوبم.از همدلی و مهربونیت در روزگار سخت و دردناکم ،ممنون و سپاسگزار
سلام
پایان شب سیه سیاهست؟؟!!!
شاید لازمه چند روزی بری توحیاط خلوت ذهنت... منم برام زیاد پیش میاد منتها هیچ وقت امکان خلوت کردن با خودمو ندارم.
اون قبلی که اسم نداشت من آلزایمر نشان بودم
سلام ای ققنوس خیس
ناامیدی ناب
نمی دونم چه عرض کنم؟! خودمم روزگار خوشی ندارم اما اصلاْ نمی دونم ناامیدی خوبه یا نه؟ من الان از چیزی که می خوام بسیار نا امیدم اما هربار که ناامیدیم عمق بیشتری پیدا می کنه روحم جریحه دارتر میشه و توانم کم تر و کم تر. ذره ای امید می خوام که بدونم این ورق بر می گرده.
راستی! اون عکسه رو به انضمام چندتای دیگه یکی از رفقای همین دور و بر برام ایمیل کرده بود. چندتا مغازه بودکه اسمش نیکادل بود
امان از این نمی دانم های آدمی ...
سلام.
لحنی نیچه‌ای داشت.
یاسی که خلاقیت آدم رو نابود نکنه خاطرش عزیزه، اما اگه قراره آدمو تبدیل به مجسمه بکنه، صدرحمت به امید! "کوشش بیهوده به از خفتگی."
سخن درست همان است که تو و مولانا گفتید ...
دوست دارد یار این آشفتگی / کوشش بیهوده به از خفتگی
و اگر بدانی این بیت چندین و چند سال برایم الهام بخش بود و ....
ای نا امیدی پرشور فرهاد در بیستون ! ای ناامیدی ناب گوژپشت نتردام ِ عاشق کولی زیبا ! ای ناامیدی مطلقی که از آخرین نگاه سهراب به رستم می بارید .... ای به حرکت در آورنده ! من تو را نه با امیدهای واهی و پوچ و پست ِ بسیاران و نه با ناامیدی ِ سطحی و ریاکارانه ی عوام ِ همزمان عوام فریب ، قیاس نمی گیرم !
"که آن چه ژرف است بباید تا بلندای من به بر آید "
این بخشش خیلی زیبا بود
سلام
زیبا بود.
من چندیست که فهمیده ام در ناامیدی ماندن بهتر از در امیدی واهی زندگی را سر کردن است.انسان وقتی نا امید است اشعار زیبا می سراید طرحهایی زیبا می کشد و قطعاتی زیبا می نویسد...واقعیت زیباست و رنج واقعیت زندگی ماست.
ایام به کام...
رنج ما قوی تر از مشروبه ...؟
میخونه افسونه ...
جالب بود
سلام
در ستایش وضع ما نوشتی و خوب
یعنی مطلق مطلقا
با سلام
نثرشاعرانه زیبایی بود.
به قول قدیمی ها که می گویند هر چیزی قدیمی اش خوب است شما هم می گوئید: ناامیدی نابش ماندگار است.
بشرط آنکه آن چیزی که از این ناامیدی ناب نصیب انسان می شود ارزش داشته باشد.
شمال رفتی کوکی یادت نره
ققنوس عزیز اندیشه‌ات ژرفای ستودنی دارد و پژواک واژگانت سخت دوست‌داشتنی اند....
فقط یک چیز: شبیه خودت بنویس نه شبیه ترجمه‌ی آشوری از نیچه! نه این که آن ترجمه بد باشد یا من آن را دوست نداشته باشم، اما اگر نیچه‌ای نگاه کنیم، نیچه هم این گونه نبشتن را بر نمی‌تابید.
سبک نوشتاری چنین گفت زرتشت، به تمامی طعنی است به کتب مقدس و پیامبرانشان؛ اگر به نیچه بود آن را مثل فراسو یا تبارشناسی می‌نوشت، اما نیچه به قصد در پوست زرتشت رفت و ردای پیامبران بر تن کرد که چون هدایت آنان را به ریشخند بگیرد...
این سبک نبشتن یارای ژرفای مفاهیم نهفته و نگفته را ندارد، چون نیچه آفریننده باش، از زبان زرتشت اش می‌گویم که فقط کسانی را رهرو بدان که او را انکار کنند، نه تقلید...
بدان که پیروان اصیل او تنهای تنهایند، حتا همدیگر را ندارند...
پیامت در روزگار سختم ، هوا بود برایم ! سپاس برادر ...
ققنوس کجایی؟ چرا نمیایی؟
ای بابا
ققنوس و انقدر نا امید؟
بچه !!! دیوونه !!! پسر !!! داداشی !!! بلا می سر !! خوب بلدی آدمو دیوونه کنی !! با اون سر نوشته ات ... یه تو صیه ای !! سفارشی !! چیزی هم می نوشتی !! مگه کسی فکر کرده بود بر نمی گردی بچه ؟؟ !!
سلام..حیف که این بلاگ اسکی شما شکلک گل نداره..وگرنه مثل خودتون توی کامنتها گل میگذاشتم..نوشته هاتون جالبه..تبریک میگم بهتون..ادامه بدید..
زود بیا
سلام.
خیلی وقت‌ها سفر و در تنهایی به خلسه رفتن و اندیشیدن در امر محال و آن ناامیدی مطلق و نابی که گفتی می‌تونه یه سوسوی نور امید یا چه می‌دونم اون بارقه‌ی امیدی که می گن رو تو دل آدم روشن بکنه. اندیشیدن به اینکه چه هستیم. هدفمون از بودن چیه و اون چیزی که شما می خواین و البته همه‌مون می‌خوایم( رسیدن به خود واقعی). نمی‌دونم. نا امیدی سالی دو سه بار خر من یکی رو که می‌چسبه بد جور. دلم از زندانی بودن می‌گیره و همین باعث میشه که فرار کنم. بیشتر نه از دنیای بیرون که از دنیای درون خودم که به واقع بعضی وقت‌ها ترسناک هم میشه.
استراحت دادن به مغز و فکر و درون و معلق ماندن بین خود واقعی و واقعیت و اون خلائی که من بهش می‌رسم یکم آرومم می‌کنه.
امید وارم که شما هم در اوج اون ناامیدی ناب به خود واقعی‌تون نزدیک بشید...
باز گشت به روزگار وصل ...
من اینطور فکر نمیکنم.
سیر پیشرفت فکری و ذهنی ما این بود که از امید به ناامیدی برسیم. شاید چون امید واژه پرستیده شده و مورد قبول جامعه بود و ناامیدی برخلاف این جمع حرکت کردن. شاید چون خواستیم که طغیان کنیم و خواستیم که ثابت کنیم که "همیشه در آن چیز که بیش از همه به درستی اش معتقدند بیشترین احتمال اشتباه هست". خواستیم متفاوت باشیم و متفاوت شدیم.
ولی من امروز به وجود امید کاذب ایمان آوردم میدونی؟ من انسان زیستن با ناامیدی ناب نیستم. من انسان زیستن با امید کاذبم. حتی اگه این امید همان امید ته جعبه پر از پلیدی های پاندورا باشد!
یک زندگی هست. یک زندگی و بعد از آن هیچ هیچ! من و تو هنوز هم به حال خدای کودکی های از دست رفته حسرت میخوریم. این ثابت نمیکنه که چقدر انسان امیدهای کاذبیم نه ناامیدی های ناب؟
امید و ناامیدی را از هم جدایی نیست ، دوست ِ من !
به قول عزیزی ؛ من همان قدر که امیدوارم ، ناامیدم ...
کلی نوشتم در جوابت و بعد پاک کردم !! بازی با کلمات است انگار ... واقعیت این است که در بقیه ی کلامت ، فکرت ، همان فکر من است ، منتها در مودی دیگر ! پس جدل نمی کنم با تو !
به قول هوشنگ ابتهاج ما همه بی تاب آن فریب جاودانی هستیم ...
...
اما این متن در یک ناامیدی مطلق نوشته شده بود ...
راستی سپاس که گذشته ی وبلاگ مرا خواندی.
وقتی ناامیدی رهایی . رها از هرگونه قید و بند.
در عین حال یک جور خود دوستداری مطلق.
مخصوصا ناامیدی ناب و مطلق ی جور آرزو و امید برگشتن به امنیت اولیست همونی که از دست دادیمو خاطره ای ازش نداریم اما آرزو ش تو اون ته تو های تاریکمون هستش.
تو اوج ناامیدی هنوز هم خواستن هست.
شرابی تلخ میخواهم که مرد افکن بود زورش
که تا یکدم بیاسایم زدنیا و زر وزورش