نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد | // | بختم ار یار شود رختم از این جا ببرد |
کو حریفی کش سرمست که پیش کرمش | // | عاشق سوخته دل نام تمنا ببرد |
باغبانا ز خزان بی‌خبرت می‌بینم | // | آه از آن روز که بادت گل رعنا ببرد |
رهزن دهر نخفته‌ست مشو ایمن از او | // | اگر امروز نبرده‌ست که فردا ببرد |
در خیال این همه لعبت به هوس می‌بازم | // | بو که صاحب نظری نام تماشا ببرد |
علم و فضلی که به چل سال دلم جمع آورد | // | ترسم آن نرگس مستانه به یغما ببرد |
بانگ گاوی چه صدا بازدهد عشوه مخر | // | سامری کیست که دست از ید بیضا ببرد |
جام مینایی می سد ره تنگ دلیست | // | منه از دست که سیل غمت از جا ببرد |
راه عشق ار چه کمینگاه کمانداران است | // | هر که دانسته رود صرفه ز اعدا ببرد |
حافظ ار جان طلبد غمزه مستانه یار | // | خانه از غیر بپرداز و بهل تا ببرد |
پی نوشت ؛ اکنون ، حال هم گذشته ، اما من در گذشته ی همان حال صفا می کنم هنوز ! مثل ... !
جام مینایی رو بچسب... اکنون را دریاب و سرخوش باش به گذشته‌ی همان حال...
عجب
سلام
آینده زمان حال را تکه تکه می کند و گذشته هم آن تکه پاره ها را می بلعد .بیچاره زمان حال که فرصت ندارد یک لحظه هم به خودش بپردازد!
شعر زیبایی بود...
ایام به کام...
شعر حافظ همه بیت‌الغزل معرفت است، ولی این یه چیز دیگه بود:
جام مینایی می سد ره تنگ دلیست
منه از دست که سیل غمت از جا ببرد