انسانی‚ فقط انسانی

 

روزی تو را به جنگل های بکر / که دست ِ خرابکار ِ بشر به آن نرسیده است / خواهم برد / روزی تو را به میهمانی زمین و تن /  تو را به کوه تو را به جنگل خواهم برد /  و در غاری برایت خانه ای خواهم ساخت /  درست زیر ِ سقف ِ بی ستون ِ آسمان / آسمانی که ستاره اش خورشید است و نه او / در آن حوالی / در زمین / که موسیقی ِ چشمه ساران گوش را می نوازد / و درخت هایش بیمار نیستند / تو را به جنگل های سرسبز خواهم برد / تا سبز ِ اصیل را ببینیم و درک کنیم / تو را به بهار / به رویش به جوانه خواهم برد / و در بهار ِ زندگی / و در آن جا / در غار / با تو ای یار / به رنگ ِ طبیعت در خواهیم آمد / و در بهار / همراه ِ آن جوانه خواهیم زد / تازه می شویم با باران ِ بهاری / و شکوفه می دهیم / و با پرندگان هم نوا آواز سر می دهیم / و با رقص طبیعت با نسیم بهاری خواهیم رقصید / بی آن که کلامی به گزاف بگوییم / که کلمه دروغ است و ابتذال / و اما طبیعت هیچ گاه دروغ نمی گوید* / شب می شود و ما از دهانه ی غار به ماه خیره می شویم / در حالیکه دست ِ من بر شانه های توست / هلال ِ ماه را ببین / ببین چگونه به ما لبخند می زند و من تو به هم / و... / و عشق بازی را به بوسه ای می آغازیم / می خوابیم / و می خوابیم / و می آساییم / در آرام ِ ناآرام ِ طبیعت /طبیعتی که در آن هیچ چیز و هیچ کس مال ِ هیچ کس نیست / و همه چیز و همه کس برای همه است / طبیعتی که به شکل ِ آن در آمده ایم / و به رنگ ِ آن / رنگ ِ سبز آن در بهار / صبح که خورشید به در می آید / و پرتو ِ نورش چشم هایمان را آرام می بوسد و از خواب بیدارمان می کند / صدای رود می آید / خواب دیگر از سرمان پریده است / و زندگی جریان دارد / صدای رود می آید / شفاف / صدایی که جدایی نیست ش از سکوت / صدای رود می آید / بی آنکه صدای دست ساخته های بشر ِ پرسر و صدا گوشمان را بخراشد / به صدای سکوت ِ پرهیاهوی طبیعت گوش فرا می دهیم / با بوسه ای که از لبان ِ هم می گیریم / به بیرون ِ غار می زنیم / سرخوش و شاد / می زنیم به دل ِ طبیعت / دل شاد / پرندگان ِ پگاه برایمان موسیقی ِ می نوازند / و من و تو می رقصیم شادمانه / می رقصیم / می رقصیم / تا خود ِ تابستان / تا بیاید / دل ِ من از نگاه ِ تو می لرزد و سینه های تو / تا بیاید /  تا تابستان / تا تابستان می رقصیم / تا آن زمان که گل های سینه ات میوه دهد و من از شهد ِ آن بنوشم / و دلم آرام گیرد / تا گنبدی شود سینه هایت / تا گنبدی شود و من آن را خالصانه پرستش کنم / در فصل پرستش گنبدها / آری که منم آن پرستنده ی مغرور ِ گنبدهایت / تابستان چون رود می رود / پاییز دارد از راه می رسد / طبیعت به زردی می گراید / چرا من و تو دل به طبیعت ندهیم این بار هم / ما که از دل ِ طبیعتیم و در دل ِ آن / پاییز می آید و زرد می شود سبز / زرد می شویم با هم / بی آنکه غمی از زرد شدن ِ سبزمان بر دل هامان سنگینی کند / سرد می شود هوا کم کم و اما من و تو گرمیم هنوز /  گرمیم در آغوش ِ هم / زمستان در پیش است و سرما / و ما از راز ِ سرما باخبریم / و بی آن که آموخته باشیم می دانیم که اقتضای سرمای زمستان هم آغوشی است / هم آغوشی ِ زمستانی / در آغوش ِ هم می رویم و می مانیم / من و تو در آغوش ِ همیم و مادر ِ طبیعت نیز ما را در آغوش گرفته است /چه پرهیبت / سکوتی سرد همه جا را فراگرفته است / مرگ / مرگ که قسمتی از زندگی ِ ماست در پیش است / و من و تو به مرگ هم می خندیم در آغوش ِ هم / چرا که ما راز ِ طبیعت را یافته ایم / بی آن که بیابیمش.

                       دی 90

جمله ی ((طبیعت هیچ گاه دروغ نمی گوید)) از شوپنهاور است.

عکس‚ آسمان ِ بوشهر