از نزدیک از تو هراسانم و از دور دلداده ی توام . گریز- ات مرا از پی می کشاند و جویش ات بر جای می نشاند . من رنج می کشم. اما کدام رنج است که به خاطر تو نکشیده ام ؟ به خاطر تویی که سردی ات به آتش می کشاند و بیزاری ات از پی خویش می دواند و پرکشیدن ات پر می بندد و پوزخند – ات از پای در می افکند ! کی ست که از تو بیزار نیست ، از تو ، مه بانوی در بند کننده ، فروپیچنده ، وسوسه گر ، جوینده ، یابنده ! کی ست که دلداده ی تو نیست ، تو گناهکار ِ معصوم ِ بی شکیب و شیرخواره ی بادپای ! اکنون به کجا می کشانی ام ، ای کودک پرشور و شر ؟ اکنون باز از من گریزان ای ، ای شیرین شیطانک ِ ناسپاس ! ... چنین گفت زرتشت ، سرود رقص شور ِ شیرین بنما تا که کنی فرهادم خانه آباد ! من از شهر ِ خراب آبادم بندها بگسلم و قیدها قی بکنم من ِ ویران گر ِ ویران که ز کوه آزادم ! |