شکست بعض ِ جنونم ، قرار می ترسد
و گریه از من شب زنده دار می ترسد
لبی که لرز گرفته است و سایش ِدندان
سری که خیس ِ عرق ! میگسار می ترسد
یکی درون ِ من این حال ، مدام می خندد
و خنده از این حالت ِ خنده دار می ترسد
دوباره بند گسستی ؟ زیاد نوشیدی... ؟
که مستی از من ِ بی بند و بار می ترسد
سَرَم چه دور گرفته ، سری که باختمش
بریده دیدمش انگار ! قمار می ترسد
بدون ِ جرم و جنایت ، چه بر سرم آمد
هزار جانی از این حال ِ زار می ترسد
خودت میانه ی میدان شدی به فصل بهار،
دلی که خربزه خورد از نگار می ترسد
بلند گشتم و لرزان و از ته ِ دل ِ خود
بلند خنده کنم  روزگار می ترسد
ته ِ دلم به دهان آمده ! شکر خوردم !
و جبر از من ِ بی اختیار می ترسد
به آسمان که نگه می کنم نمی ترسم
که عرش ِ کبریایی پروردگار می ترسد
و سالهای خداترسی و ... به آب زدم
خدا کنون ز من ِ بی گدار می ترسد
و ترس ِ مرگ که لولوی کودکیها بود
ببین چگونه زبون گشت و خوار می ترسد
جهنمی که من هستم بهشت هم دارد
بهشت از من  و دوزخ ز ِ مار می ترسد
کمی به هوش آمده ام ، روی پا شدم انگار
گمانم حضرت ِ آق  ا ز خمار می ترسد  

                                                                      24مهر 90