دوش , دوری ,
بغض ِ سنگین گلوی آسمانم بود
گفت باران ؛
من بیایم ؟!
گفتمش , نه !
چون که آن کم بود  

صبح از خواب ِ زمستانی چو من برخاستم ...
آه یارب !
این همان بود , آن چه من می خواستم ! 

برف بود !
از آسمانم برف باریدن گرفت
درد ِ دوری رفت از یاد  
شوق دست ِ من گرفت 

پنجره انگار چشم ِ مست گشت
خیره شد چشمم به اعماقش
و چشمم مست گشت ... 

بغض سنگین زمستان است برف !
هق هق ِ یخ بسته , آری !
اشک ِ سرما در زمستان است برف !
اشک یخ بسته , همین است
اشک شوق جمله مستان است برف ! 

نشئه می گرداندت ,
گر تن به آغوشش سپاری ,
جان ِ من !
برف می بارد,
سپید و پاک می گردد همی ایمان من ...