با عشقی سرشار از اندوه، درد و رنج؛ تقدیم به همه ی زنانِ سرزمین نفرین شده ام! به دخترانِ انتظارهایی به طولِ زندگی، به ذهن های تا ابد باکره مانده! به قلب های هنوز نشکفته پرپرشده، به امیدهایی که یک سره ناامیدی است، به زنی که در درونِ من ضجه می زند هر روز، به منی که گریه می کنم هر شب، به زنانِ زندانی در خود، به خودی ساخته شده در طول ِ‌تاریخ ِ سیاهمان، به تمام زیباهای خفته...

تقدیم می کنم، همه ی خودم را، تا عمقِ اندوهم را در این شعر به رقص در آورم، تا تو برقصی!

با من بیا
پنهان نکن
پنهان نکن
خود را
با من بخوان!
ای زن برقص
عریان و عور
بی سینه بند،
حتی 

فریاد کن
از سینه آن رازی که داری!
ای زن!
تو زیبایی بدونِ جامه آری!
خود را بیارای،
آن چنان باشی که هستی؛
یک دست زن، بی تاب تن، در بی قراری!

 

چشمات وحشی
زلف آشفته
کمی تر!
پاهای رقصان
سینه لرزان
داده گل
بی تابِ پرپر!
دستانِ آزادت،
برای عشوه سازی
بس توانگر
با من بگو، بامن بگو
اینک چه نجوا می کند لب های آن سر؟!