صحنه ی سخنرانی پرشور آدولف هیتلر در حال پخش است ، او به راستی با تمام وجودش سخنرانی می کند و مردم ِ مشتاق را به وجد می آورد. جورج ششم ، پادشاه وقت انگلستان که دارای لکنت زبان است ، در کنار دختر کوچکش نشسته و این صحنه را تماشا می کند ؛
دختر ؛ این آقا چی می گه ؟
جورج ؛ نمی دونم چی می گه! ولی هر چی می گه ، داره خیلی خوب حرف می زنه !
حکام با همه طرفند ! با عوام ، بسیاران و ...سوال اینجاست ؛ برای همه آیا باید حرف ِ خوب زد و یا خوب حرف زد ؟ شاید به این حرفم معترض شوید اما به نظر من حرفی که به قصد همه زده شود و مقبول نیز واقع شود مهملی بیش نیست...! و همین طور از طرف دیگر ، روزگاران نیز به ما نشان داده است که حکامی موفق تر بوده اند که خوب حرف زده اند و نه این که حرف خوبی زده باشند !
فیلم سخنرانی پادشاه ، ساخته ی تام هوپر، قصه ی جورج ششم ، پادشاه لکنتی بریتانیا را روایت می کند ! نکته ای که بیش از همه توجهم را در این داستان به خود جلب کرد ؛ توجه ِ مطلق به خوب حرف زدن ِ صرف بود ! ببینید ؛
کشور در وضعیت بحرانی آغاز جنگ قرار دارد ، جورج ششم می باید این خبر را از رادیو به مردم اعلام کند ، و وقتی که از عهده ی یک سخنرانی کوتاه و ساده بر می آید ، از طرف کل دربار ، در حد کسب یک موفقیت بزرگ تشویق می شود ! و انگار نه انگار که کشور در آغاز جنگ و بحران است ! و اصل قضیه فراموش می شود.
شک ندارم ، که بینندگان این فیلم نیز کمتر توجهی به متن سخنرانی جورج ششم مبذول داشته اند. چرا که تمام حواسشان معطوف درست ادا کردن جملات توسط او بود ، قابل حدس است که کارگردان فیلم هم همین را می خواست.
ناخودآگاه یاد دیالوگ پدر جورج ِ ششم در یکی از سکانسهای ابتدایی فیلم می افتم ؛
We’ve become actors…
حکام امروزی نیازی نیست که شمشیر زن قدرتمندی باشند ! حتی نیاز به اندیشه ی والا نیز ندارند ! آنها تنها باید بازیگران خوبی باشند ، و خوب حرف بزنند !
پی نوشت1 ؛ می خواستم نقدی درباره ی این فیلم اسکاری بنویسم ، اما چون بسیار درباره ی این فیلم نوشته شده ، از این کار صرف نظر کردم. با این همه حیفم آمد این نکته ای که به ذهنم رسیده بود را نگویم ، این شد که نقد فیلم ننوشتم و تنها از مغز فیلم نوشتم.
پی نوشت 2 ؛ فیلسوف فقید ، ژان پل سارتر می گوید ؛ انسان شوری بیهوده است.... من می پرسم که آیا شوری که بیهوده نباشد قابل دستیابی نیست ؟ اگر هم نیست چه باک ، اما جسارت در این است که انسان رو به جلو حرکت کند (تا همین جا بماند ، توضیح بیشتر ، پست را از موضوع فیلم پرت می کند)
پی نوشت 3 ؛ این روزها در سینما هم کسانی که خوب حرف می زنند جایزه می گیرند ...
من از این فیلم خوشم نیامد و اینکه اسکار گرفت برام جای بسی تعجب داشت
سینما هر چقدر که به صنعت شدن و مردم پسند شدن نزدیک می شود ، از هنر فاصله می گیرد !
درود...شاید اصل قضیه همون خوب حرف زدن بود جنگ و ایناشم واسه خالی نبودن عریضه اما به نظرم نقش معلمه هم جالب و دیدنی بود
برقرار باشید
نکته ی جالب تر اینجاست که جورج ششم به دلیل چند نطقی که انجام می دهد ، نشان پایداری ملی می گیرد...
سلام
من با همه ی خریت هیتلر اما از ژستش خوشم می یاد ... یا من خولم یا اون واقعا خوب ژست گرفته بوده...
سلام به روزم
سلام ققنوس عزیز
من جمع شما رو یعنی تو آوخ و افسانه و.....دوست دارم و از نوشته هاتون لذت می برم.
بعد از این نوشته میرم سراغ داستانت.
اما راجع به سارتر. دوستش دارم چون یقه آدم را به این راحتی ها رها نمی کند.روی من خیلی تاثیر داشته.
این فیلم را هنوز ندیده ام.باید دیدنی باشد!
من در مورد فیلم کلا نظر نمیدم. چون اطلاعاتم در این باره کمه. راستش کم که نه یکم بیشتر از کم اهل فیلم دیدن نیستم...
این موضوع از خیلی قدیم تر ها هم بوده
از زمان دموستنس
شاید هم قدیم تر
اشاره ی به جایی بود ... سپاس
سلام.
سلام
یه ماهی هست که گرفتمش و هنوز داره خاک می خوره و منتظر دیده شدنه. به هر حال پر مغز ترین حرف ها هم اگه بدون در نظر گرفتن اصول اولیه ی بیان گفته بشن تاثیر گذاریشون رو تا حد زیادی از دست میدن. برم گوش شیطون کر امشب ببینم فیلمو.
سلام ققنوس جان
با عرض معذرت به نظرم این تفکر خیلی خام و عامیانه است که تصور کنیم سیاستمداران امروز کافیه فقط خوب حرف زدن بلد باشند! کار به این سادگی ها هم نیست برادر من. حتی همین مموتی خودمون هم بیش از تصور منو شما در این مدت پخته شده.
سلام بر تو که وبلاگستانی گمان می کرد به سفری ...
این که من گفتم حرفی بود که فیلم قصد بیانش را داشت و البته من نیز تا حدودی با آن موافقم !
حرف جورج پنجم قابل تامل است ...
سلام.
مدتیه که حال فیلم دیدن ندارم.
بازیگر بودن سیاستمدارها به خودشون مربوطه، اما حرفایی که میزنن زندگی خیلیها رو تحتالشعاع قرار میده.
من این فیلمو دیدم و کاملا به این نکته پی بردم که فقط خوب حرف زدن مد نظر بود..و البته فکر میکنم موفقترین سیاستمداران حرف خوب را خوب بیان می کردند.