از نزدیک از تو هراسانم و از دور دلداده ی توام . گریز- ات مرا از پی می کشاند و جویش ات بر جای می نشاند . من رنج می کشم. اما کدام رنج است که به خاطر تو نکشیده ام ؟
به خاطر تویی که سردی ات به آتش می کشاند و بیزاری ات از پی خویش می دواند و پرکشیدن ات پر می بندد و پوزخند – ات از پای در می افکند !
کی ست که از تو بیزار نیست ، از تو ، مه بانوی در بند کننده ، فروپیچنده ، وسوسه گر ، جوینده ، یابنده ! کی ست که دلداده ی تو نیست ، تو گناهکار ِ معصوم ِ بی شکیب و شیرخواره ی بادپای !
اکنون به کجا می کشانی ام ، ای کودک پرشور و شر ؟ اکنون باز از من گریزان ای ، ای شیرین شیطانک ِ ناسپاس !
...
چنین گفت زرتشت ، سرود رقص
شور ِ شیرین بنما تا که کنی فرهادم
خانه آباد ! من از شهر ِ خراب آبادم
بندها بگسلم و قیدها قی بکنم
من ِ ویران گر ِ ویران که ز کوه آزادم !