دوش , دوری ,
بغض ِ سنگین گلوی آسمانم بود
گفت باران ؛
من بیایم ؟!
گفتمش , نه !
چون که آن کم بود
صبح از خواب ِ زمستانی چو من برخاستم ...
آه یارب !
این همان بود , آن چه من می خواستم !
برف بود !
از آسمانم برف باریدن گرفت
درد ِ دوری رفت از یاد
شوق دست ِ من گرفت
پنجره انگار چشم ِ مست گشت
خیره شد چشمم به اعماقش
و چشمم مست گشت ...
بغض سنگین زمستان است برف !
هق هق ِ یخ بسته , آری !
اشک ِ سرما در زمستان است برف !
اشک یخ بسته , همین است
اشک شوق جمله مستان است برف !
نشئه می گرداندت ,
گر تن به آغوشش سپاری ,
جان ِ من !
برف می بارد,
سپید و پاک می گردد همی ایمان من ...
کودکانه , پای کوبان ,
جشن برپا کرده ایم
تا ببارد بیشتر ,
بر روی این خاک ِ سیه ,
برف ِ زمستان ,
ما دعاها کرده ایم !
کودکان !
لولوی سرما نیست این
این پری آسمان است ,
نیست , لولو نیست این !
کودکان با من بیایید
سوز ِ سرما ,
سوز ِ دل را می کشد , با من بیایید
سینه پهلویش , بسان ِ خواب بعد از مستی است
با من بیایید ...
آدمی باید بسازیم
آدمی از برف خالص ,
دوربادش گِل
آدمی با مهر و احساس
آدمی سر تا به پایش دل !
یادتان باشد عزیزان !
آدمم دلدار باشد
دل سیاهی دوربادا
آدمم غمخوار باشد ...
آدمک ها !
آدم ِ ما چون شماها نیست , آری !
دستهای برفی اش گرم است
باری ! چون شماها در پی "ها" نیست , آری!
آدمک !
هان ! ای کویری !
آی مغرور ِ به خود !
ای که بشکستی تو قلبی را,
چه آسان
با فریب ِ مهر ِ خود !
یاد ِ تو باشد کویری !
آی تابستان ! تو , آری !
نیست بازی , بازی ِ بگذشته , باری ؛
بشکنی گر قلب ِ آدم برفی ام را ,
می روی
سیل جاری می شود در کوه و تو همراه آن
غرق در سیلی که راهی کردی اش , خود ,
می روی ...
می توانستی بمانی
می توانستی بیایی , با من و با کودکان
آدمیّت , مهر را , احساس را
آدم ِ برفی ِ پر احساس را
با کمک با یاری ِ هم
باز سازیم ,
باز سازیم سازه های عشق را , احساس را ... !
...
برف تند و تندتر می بارد اکنون , برف ! برف !
بغض , یخ بسته است !
تندی بیشتر کن , برف ! برف !
بغض سنگین زمستان است برف
هق هق ِ یخ بسته ی ما در زمستان است برف ...
یک روز برفی ِ اسفند 85