در شبکه های اجتماعی با انگشت شست به حرفهای فلسفی یکدیگر لایک می زنیم تا با هم دوست بمانیم ! ملاک لایک زدنهایمان میزان دوستی و ائتلاف !! ما با طرف و یا از آن بدتر ... است و نه قدرت استدلالش ! و یا درستی آن حرف ! در وبلاگ ها چه هندوانه ها که زیر بغل همدیگر نمی گذاریم و چه به به ها و چه چه چه ها ! من از شعر تو تعریف می کنم ، تا تو از شعر من تعریف کنی !! من برای تو کامنت می گذارم ، تو چرا برای من کامنت نمی گذاری؟!! اگر خدای ناکرده بخواهیم یک نقد کوچک به حرف کاملن چرند کسی وارد کنیم ، وظیفه ی خودمان می دانیم که قبلش یک ساعت تمام پاچه ی طرف را بخارانیم و بعد بگوییم؛ حرفت متین !! اما اگر این طور بود بهتر نبود به نظرت ؟؟!!! برِ دوستان آن قدر عریض است که برای هر نقدی باید شصت ساعت حساب و کتاب انجام دهی با خودت که چگونه به دوستی نقدی وارد کنی که به برِ عریض جناب ایشان برخورد نکند !! اصولن نمی فهمیم که اندیشه و هنر با نقد و بررسی است که صیقل می خورد و ارزش و درخشندگی اش نمایان می شود ! معلوم است چرا نمی دانیم ، چون اندیشه و هنری نداریم ! اگر به کسی بگویی ، با دلیل هم بگویی ، حرف نادرستی زده ای ، طرف می رود و تا حداقل یک ماه طرف تو آفتابی نمی شود ! قدرت تفکیک دوستی از بحث و جدل را نداریم ! غلط املایی ساده را اگر خصوصی هم به حضرت شاعر و ادیبی ! گوشزد کنی ، فحش ناموسی برایش محسوب می شود ! اگر بگویی اینجای اندیشه ات اشتباه است ! در یک جای دیگر بی دلیل و تابلو تلافی می کند ! تحمل نقد را نداریم هیچ ، تحمل جواب نقد را هم نداریم ... این ما هستیم ! و این یعنی ؛ زندگی وبلاگی به سبک ایرانی !!
پی نوشت ؛ بنده همین جا از اهل و عضو چنین وبلاگستانی به حساب آمدن استعفا می دهم. من این گونه نیستم.