کشور خاطرات

اگر از شهد آتشین لب من
جرعه ای نوش کرد و شد سرمست
حسرتم نیست زانکه این لب را
بوسه های نداده بسیار است
باز هم در نگاه خاموشم
قصه های نگفته ای دازم
باز هم چون به تن کنم جامه
فتنه های نهفته ای دارم
باز هم می توان به گیسویم
چنگی از روی عشق و مستی زد
باز هم می توان در آغوشم
پشت پا بر جهان هستی زد
باز هم می دود به دنبالم
دیدگانی پر از امید و نیاز
باز هم با هزار خواهش گنگ
می دهندم به سوی خویش آواز
زانچه دادم به او مرا غم نیست
حسرت و اضطراب و ماتم نیست
غیر از آن دل که پر نشد جایش
به خدا چیز دیگرم کم نیست
کو دلم؟ کو دلی که برد و نداد
غارتم کرده داد می خواهم
دل خونین مرا چه کار آید؟
دلی آزاد و شاد می خواهم...                فروغ فرخزاد

..........................................................................................

خاطرات داغ  ِِ آن آغوش

خواب آن بوسه های بی پایان
شهد شیرین شعر با خود داشت
انگبین ِ به زیر ِ آن دامان

تو و آغوش تو تمام نشد
من و تنهایی و بی آغوشی
می روی تو به سوی بخت خویش
مانده ام من بدون تن پوشی ! 

هر شب من ؛
من و بالشم دو تا تنها
هر شبانه رو به هم آریم 

و ؛
من و بالشم هم آغوشیم
یاد ایام زنده می داریم
همچو شبهای قبلتر ز تو
ما فقط یاد عاشقی داریم

یاد ، خاطره  و یا رویا
گوییا سهم ما همین باشد
کشور خاطرات و رویاها
خاطراتش اصل ِ دین باشد

دل خونین تو دلم خون کرد
دل خون گشته ی خودم به کنار
دو دل خون شده تواند باز
هر دومان را برد به یک آوار ؟ 

تکمله ای برای زیر یک آوار مردن ؛

من همان گوژپشت نتردامم
تو همان کولی و هم آغوشیم ...

دو جنازه ،
یک بغل ...
یک عمر ،
یک جهان ز خاطرات ما نوشند !

من ولی ...
تو هم اما ...
من وَ تو بدون تن پوشیم !

                                                          مرداد 89